Vandaag gaan we nog eens wat nieuws bezien: de Miette Hotsprings. Kleine 55 km van hier, dus eigenlijk vlak bij de deur. Ook het traject erheen hebben we nog nooit gereden, dus er zal zeker wel wat te zien zijn.
Bij de Hotsprings zijn er een paar korte wandelingen te doen.
We zijn nog maar enkele kilometers op weg, of er is al een verkeersopstopping. Auto's langs de kant, hoop volk met camera's in aanslag, dus dat kan maar één ding betekenen. We stoppen en ik ga effe kijken wat er te zien valt. Een paar wapities (Elk) zijn in de verlaagde berm aan het grazen. Daar draaien wij onze hand niet meer voor om en verspillen we zeker geen megabytes aan ;)
11:30 rijden we de natte Hwy 16 op in oostelijke richting. Hoe verder we opschieten, hoe meer het opklaart, maar de zon krijgen we niet te zien.
Ook het landschap verandert langzaam; het dal wordt steeds breder en de bergen een beetje stomper. Rechts van de weg stroomt de breed vertakte Athabasca River met zijn vele eilandjes, en links liggen verschillende meren waaronder het Jasper Lake. Af en toe zie je hoe het heldere water van zijrivieren zich vermengt met het melkbruine gletsjerwater van de Athabasca. Vreemd eigenlijk dat er op die plaatsen geen parkeerplaats is voorzien terwijl er elders zoveel zijn.
Rond het middaguur arriveren we in Miette Hotsprings. Hoewel het 'slechts' 19° is, voelt het benauwend warm aan. Het is de bedoeling om de 'Source of the Springs' te wandelen. Deze zou zo'n 3 km lang moeten zijn, maar op het infobord staat dat het maar 1,2 km is. We kunnen vandaar echter verder wandelen naar de Utopia Pass.
De eerste paar honderd meter stroomt een beekje waarvan het water een badwatertemperatuur heeft. We vermoeden dat dit de overloop is van de twee 'hotsprings' (zwembaden). Nog een paar honderd meter verder komen we voorbij de ruïne van het oude zwembad dat in 1984 gedeeltelijk werd afgebroken. En nog iets verder is het eindpunt aan één van de drie warmwaterbronnen. Het ruikt weer licht naar stinkbommekes (zwavel) en het water is te heet om je hand in te steken.
Het wandelpad loopt verder, zonder dat er echter een infobordje bij staat. Langs een (koude) beek loop het pad steeds verder omhoog tot aan een houten brug. Hier is het even twijfelen of het nu rechtdoor gaat of over de brug, maar aan drie strategisch geplaatste stenen en een stuk boomstam te zien moeten we over de brug. Het vervolg is een bij wijlen steil pad door het bos. Het is er vochtig, benauwd en het stikt er van de muggen. Na drie kilometer gelopen te hebben (de tracker staat weer aan) is er - buiten bomen, rotsen en weer veel bloemen - nog steeds niets speciaals te zien en we beginnen te begrijpen waarom het pad 'Utopia' heet... . het is een utopie om ergens bij uit te komen. Een halve kilometer geleden hebben enkele mensen die achter ons aan kwamen het al voor bekeken gehouden en wij doen nu hetzelfde.
Op de terugweg wordt ons door tegenliggers ook al gevraagd of we de Utopia Pass hebben gevonden.
Rond een uur of twee zijn we terug aan het zwembad en eten daar iets om de ondertussen opgestoken honger te stillen. Het gaat echter snel-snel, want ook hier geldt weer: muggen troef.
Daarna beginnen we aan de terugweg, maar we stoppen nog aan de Pocahontas Mine. Hier loopt weer een wandeling van een kleine 3 kilometer. Na enkele minuten draaien Annette en ik ons echter om, om ons bij de auto nog eens extra te besproeien met 'Off!' oftewel 98% Deet. Puur vergif dus. We zijn echter nog maar net weer vertrokken of de twee anderen komen aangehold, roepende dat het niet meer te doen is door de honderden muggen. De sjarminkels prikken zelfs door T-shirt, broek en kousen heen. Dit hebben we zelfs in Alaska niet meegemaakt. Geen wonder dat onze auto de enige was op de parking! Nu begrijpen we ook waarom een jonge beer het loodje legt wanneer hij wordt aangevallen door een zwerm muggen. Ze zuigen hem ocharme compleet leeg.
Dus zit er niets anders op dan terug naar de chalet te keren. Op zich niet zo erg, want we moeten nog alles inpakken en willen straks voor of na het eten nog wat door Jasper lopen.
Onderweg botsen we opnieuw op een verkeersopstopping. Weer enkele 'elks' die aan het grazen zijn. In eerste instantie willen we verder rijden, maar wanneer we de machtige geweien zien, draaien we onze hand er toch maar voor om en 'verspillen' (hoewel je het nu zo niet kunt noemen) er enkele megabytes aan. Zeker als je het decor er ook nog eens bij neemt.
De rest van het traject verloopt zonder incidenten, hoewel het erg druk is op de weg en de vele vrachtwagens je bijna aan de kant duwen. De toegelaten 90 km/u rijden en op 5 à 10 meter achter je zo een mastodont 'voelen' drukken, doet je graag de pechstrook op rijden om hem te laten passeren.
Om 16:30 stoppen we voor onze chalets en kunnen de dames beginnen met het hatelijkste van deze vakantie: de koffers zodanig inpakken dat het maximum gewicht niet wordt overschreden. We hebben weliswaar morgen nog, maar dan hoeven we in Lake Louise niet veel meer uit te pakken voor de finale nacht en dag.
Om 18:45 naar Jasper waar we bij Earls een stevige maaltijd krijgen voorgeschoteld. Daarna nog een laatste ronde door de twee winkelstraten, en dat is het laatste wat we van de stad zien. Morgen rijden we de andere kant uit.
Het is op de ochtenddruppels na, de hele dag droog en zwoel gebleven bij een max. temp. van 24°. Enkel tegen de avonduren heeft de zon wat geschenen. 146 km gereden.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten