Na ons traditioneel Mezeikers ontbijt vertrekken we richting Wilcox Pass. Deze ligt in de buurt van het Glacier Info Center en dat betekent dus 100 km terug over de Icefields Parkway. Net als 3 jaar geleden toen we Parker's Ridge hebben gewandeld.
Volgens reisverslagen op 'het net' werden daar al Mountain Goats gespot en laat dit nu één van de enige dieren zijn die we nog nooit gezien hebben in Canada. Vorig jaar hebben we ze wel gezien in Alaska, maar dat is toch niet hetzelfde.
Vooraleer het echter zover is, stoppen we nog even aan de Athabasca Falls. Het valt ons nl. op dat er veel meer water door de gelijknamige rivier stroomt dan 3 en 4 jaar geleden in september. Het zou dus logisch moeten zijn dat de watervallen nu nóg indrukwekkender zijn. En hoe!
Dit is een foto van 3 jaar geleden in september:
En dit is nu:
Zo zie je maar weer dat je best twee of drie keer op dezelfde plaats kunt komen en iets totaal anders kunt zien. Eén ding blijft hier echter hetzelfde: de bussen Koreanen, net camions duiven die gelost worden (alleen vliegen deze niet weg, maar stappen ze na een kwartiertje weer in).
Na dit intermezzo rijden we in één ruk (of toch bijna, want we schieten nog wat plaatjes onderweg) door naar de parkeerplaats waar de Wilcox Trail begint. Dit is een tocht van 8 km heen/terug met een hoogteverschil van 335 meter. Startpunt ligt op 2003 meter en het is hier om 12:00 al 23°. De stijging van 335 meter speelt zich volledig af tijdens de eerste twee kilometer en met momenten gaat het pittig omhoog. Onze twee senioren lopen alsof de duivel hun op de hielen zit. Of zou pa denken dat hij zo het moment dat hij 76 wordt kan voorblijven? Hij heeft dan wel 8 uur uitstel gekregen, maar hij zal er toch aan moeten geloven.
Na een kort stuk door het bos komen we al snel boven de boomgrens terecht, en onmiddellijk steekt een stevige wind op. Vermoedelijk wordt deze veroorzaakt door de koude gletsjers op de tegenoverliggende bergen. We zijn er in ieder geval niet rouwig om want zo blijft de temperatuur op een aangenaam wandelniveau en, nog belangrijker, hebben we geen last meer van die verdomde alomtegenwoordige muggen die zelfs door ons kledij heen prikken. Hoe hoger we komen, hoe kleiner de schaarse boompjes en struiken worden. Ook de bloemen worden steeds kleiner en uiteindelijk lopen we door een troendra-achtig landschap. Het is hierboven adembenemend mooi met schitterende uitzichten op de verschillende gletsjers van het Columbian Icefield.
Na een kilometer of 4 komen we aan een bordje met de aankondiging dat we, eens voorbij dit bordje, op een 'wilderness route' zitten. Annette meent zich te herinneren dat ze gelezen heeft dat je hier nog kilometers kunt doorwandelen, maar dat dit niet bij de Wilcox Pass hoort. Wanneer dan wat hoge sluierwolken voor de zon schuiven wordt het, in combinatie met de harde wind, zelfs wat frisjes. Nadat we nog een eindje zijn doorgelopen, keren we op onze stappen terug via dezelfde weg als we gekomen zijn.
Drie uur en een kwartier nadat we vertrokken zijn, staan we terug aan de auto. Rekening houdend met de vele haltes om de omgeving te bewonderen zeker niet slecht als ze hier een wandeltijd tussen 2 en 3 uur voorzien. Volgens onze fameuze tracker hebben we 8,1 km afgelegd.
Mountain Goast hebben we - weeral - niet gezien.
Tegen de tijd dat we van de parking afrijden is het 15:35 geweest en we besluiten terug te rijden tot aan de Sunwapta Falls (zo'n 50 km en dus halfweg Jasper) om daar een kleinigheid te eten. Na een stukske vlaai en een tas koffie rijden we de resterende kilometer door tot aan de parking bij de waterval. En al zijn we hier vorige keer ook geweest, nu ontdekken we dat er behalve de Sunwapta Falls ook nog de Lower Sunwapta Falls bestaan. Een wandeling van 2,5 heen/terug. Dus doen we die paar kilometer er nog maar bij. De Lower Falls bestaan uit drie grote trappen en het blijft - niettegenstaande we al weer veel watervallen hebben gezien - indrukwekkend om dit natuurgeweld te zien.
Na een uurtje zijn we terug van deze nieuwe ontdekking en nu moet het dus recto verso naar 'huis' om het vele stof van de Wilcox Pass af te douchen en eens goed te eten.
We zijn nog niet halfweg, of we zien weer een aantal auto's langs de kant staan. Zou nummer 12 hier rondlopen? Nee hoor, maar wat we te zien krijgen is een totale verrassing en eigenlijk ironisch. We rijden 100 km heen en bijna evenveel terug, klimmen gedurende 2 kilometer omhoog, lopen uiteindelijk 8 km in de hoop ze te zien, en hier staan er drie gewoon langs de weg te grazen: Mountain Goats! Mama geit met een kleine van een jaar en een baby van hooguit 1 à 2 maanden oud. De twee oudsten zijn hun oude jas voor een nieuwe aan het ruilen en zien er daardoor een beetje haveloos uit, maar we zijn content ze eindelijk in Canada ontmoet te hebben.
Door dit leuke (om het maar eens op zijn Hollands te zeggen) oponthoud is het bijna 19:00 wanneer we voor onze chalets stoppen. De thermometer in de auto geeft ... 33° aan! Wat zijn we blij dat we vandaag naar boven zijn getrokken.
Na ons wat opgefrist te hebben gaan we eten in het restaurant van Becker's Chalets. Misschien iets duurder dan in de stad, maar wel erg lekker en met een fantastisch uitzicht op het brede dal van de Athabasca River en omliggende bergen. Als toemaatje komt nog een Wapiti-bok met prachtig gewei voorbij gewandeld.
Terwijl we daar zitten ziet Annette opeens twee bekende gezichten buiten op een bank zitten: een Duits koppel waar we drie ochtenden mee aan tafel hebben gezeten bij Anneke. Na het eten slaan we nog een babbeltje met hen en tijdens dat gesprek zien we aan de overkant van de weg 2 'white tailed deer' (wittestaart ree) lopen. We weten het zelf niet meer zeker, maar dachten deze dit jaar nog niet gezien te hebben.
En zo komt er weer een einde aan een mooie, tegelijk inspannende en ontspannende, dag. Morgen is voor één van ons een 'special day'. Tot dan!
Oh ja, bijna vergeten: we hebben weer 203 km gereden.
En dat het met de foto's niet lukt, weten jullie ondertussen ook al. Bij het verslag van gisteren heb ik ze nu (zondagavond voor jullie) kunnen toevoegen. Filmpjes posten zit er voorlopig niet meer in.
PS: We zjn nu drie dagen verder en eindelijk, hier zijn de foto's:
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten