Na het ochtendritueel gaat het om 10:10 dus via de Hwy 1naar Lake Louise, waar we om 11:20 de parking aan Moraine Lake oprijden. Na de eerste schrik verwerkt te hebben - de parking staat bomvol en er staan al auto's langs de weg geparkeerd - slagen we er toch in het plaatsje van een 'wegrijder' te bemachtigen. Er zijn ook al enkele busladingen gepensioneerden gelost ;)
We laten Moraine Lake dus effe voor wat het is en beginnen onmiddellijk aan de wandeling naar Consolation Lake. Volgens Annette schrijven de boekskes dat het een mooie wandeling met mooi doel wordt. Het pad loopt al bij het begin tussen de oude resten van een steenlawine door, dus is het even uitkijken waar je loopt. Daarna duiken we een bos in voor een tocht van dik 2,5 km. Met de drukte valt het hier reuze mee; de meeste toeristen bekijken kort Moraine en snellen dan weer verder naar de volgende bestemming.
Rond 12:25 komt Consolation Lake in zicht. Maar de laatste loodjes wegen het zwaarst: ook hier is een reusachtige steenlawine naar beneden gekomen en dus moeten we over en tussen de grote rotsblokken onze weg zoeken. Tot aan de rand van het meer komen we niet. Onze senioren zijn sowieso achtergebleven aan het begin van de steenlawine, we willen met een gewone vlucht terug volgende week en niet met een gipsvlucht :)
Zittend op een grote rotsblok genieten we weer een prachtig decor; imposante bergen met gletsjers en - als er niet een paar luidruchtige jongeren waren geweest - de heerlijke rust.
Tegen 13:05 beginnen we aan de terugtocht via dezelfde weg en dik drie kwartier later staan we naar Moraine Lake te staren. Het is ondertussen echter bewolkt en dat dit een grote impact heeft op de schoonheid van het meer zien jullie hier:
3 jaar geleden bij zonneschijn
en nu bij bewolkt weer
En neen, de eerste foto is niet geshopt. Gelukkig laat de zon zich toch nog af en toe even zien zodat we nog wat van de prachtige kleuren te zien krijgen.
Terug op de parking dienen we te overleggen hoe we de middag verder invullen. Eigenlijk had ik graag de 'Plain of the Six Glaciers' willen lopen, maar omdat die vier uur duurt en het ondertussen 14:15 is, dreigt dit toch te laat te worden. Bovendien kunnen pa & ma deze tocht beter niet maken. Misschien krijgen we volgende week nog een herkansing indien we dan op tijd in Lake Louise zijn (laatste overnachtingsplaats).
Dus wordt het nu een gemoedelijke tocht langs de Hwy 1A oftewel Bow Valley Parkway, de 'scenic' route naar Banff. Langs deze route zijn ook nog verschillende kortere wandelingen te maken en zijn er mooie uitkijkpunten. Bovendien komen we nu langs de Johnston Canyon die we vier jaar geleden wegens de drukte hebben moeten overslaan.
Na een tijdje passeren we langs Baker Creek, een mooi verzorgd resort met bistro én terras in de ondertussen weer tevoorschijn gekomen zon. Nadat we ons hier hebben geïnstalleerd, bestellen we ons een jug bier en een 'beetje' eten, want echt veel honger hebben we niet. Er wordt ons echter zoveel voorgeschoteld dat we de eerste uren zelfs niet meer aan eten dúrven denken. Na een uurtje van spijs, drank en zon te hebben genoten, rijden we op het gemak verder.
We zien nog een coyote, maar voor de rest is het weer mager gesteld met het wild. Regelmatig rijden we een parkeerplaatsje op om te kijken of er nog een interessante wandeling te doen valt.
Dit lijkt het geval te zijn met de 700 meter lange wandeling naar de Silverton Falls. Hoogteverschil: 65 meter en de waterval zelf is 50 meter hoog met verschillende 'verdiepen'. Net voor de beklimming begint, loopt het pad evenwijdig met het riviertje waar de waterval in ligt. We denken slim te zijn door langs het water te lopen zodat we de waterval van beneden ipv van boven zien. Als snel komen we er achter dat dit toch niet de gemakkelijkste weg is, want overal liggen omgewaaide bomen over het pad en het water. Wanneer we bij het onderste gedeelte van de waterval komen blijkt dat we de andere delen onmogelijk vanaf deze zijde te zien krijgen.
Aan de overkant zit een jongedame die ons, boven het lawaai van het stromende water uit, toeroept dat we door het kniehoge en snelstromende water moeten waden om de rest te zien. Zelf komt ze al weer moeizaam naar onze kant. We bedanken voor haar advies en zij keert met een tablet, die ze als camera gebruikt, weer terug naar de overkant om foto's te maken zodat wij kunnen zien hoe mooi het wel is. Ondertussen mag ik op haar labrador passen. Eens terug bij ons zijn de foto's wel mooi, maar geen natte voeten (of meer) waard. We geraken wel geruime tijd aan de praat met de Californische die van west naar oost over het continent reist. Als Canada-kenners (ahum) vraagt ze ons advies over hetgeen ze zeker niet mag missen in Jasper. Wanneer we weer aan de auto zijn, blijkt het al 18:00 te zijn.
We rijden nog wel de parking bij Johnston Canyon op, maar een wandeling heen en terug zal minstens 1 à 1,5 uur duren. Omdat het nog een eind terug naar Canmore is en omdat we nog op mountain goat-jacht willen gaan, slaan we dit weer maar eens over (hebben we ook een reden om ooit nog eens terug te komen ;) ).
We houden nog een paar korte fotostops en tegen 19:15 zijn we weer 'thuis'. Vlug een doucheke en dan zoals gezegd op jacht naar de mountain goats. Carmelo heeft ons nog eens uitgelegd waar we ze normaal gezien kunnen aantreffen, maar het weer noppes vandaag. Net wanneer we weer naar beneden willen rijden, stopt een voertuig naar ons en beide inzittenden beginnen naar ons te zwaaien: Anneke en Carmelo! Ze zijn naar wilde paddenstoelen gaan zoeken en weten ons ook te vertellen dat de geiten nergens te zien waren.
Het is nu hoog tijd om wat te gaan eten en daarna de koffers in te pakken, want morgen verhuizen we dus naar Jasper.
We hebben het vandaag weer droog gehouden (terwijl het hier in Canmore een half uur geregend heeft) bij een aangename 20° tot 25°. Volgende dagen zou trouwens een hittegolf komen!
En weer 210 km meer op de teller.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten