Om 10:00 laten we Jasper achter ons en rijden weer de Icefields Parkway op.
De eerste honderd kilometer hebben we ondertussen al een paar keer gezien in deze richting. Enkel één waterval hebben we nog nooit bekeken alhoewel ze gewoon langs de weg ligt. Dus stoppen we er nu toch maar even aan. Doet ons een beetje denken aan de watervallen in Noorwegen.
Och ja, voorheen zijn we nog even gestopt om een zwarte beer over te laten ;)
Vanaf Parker Ridge (waar we drie jaar geleden hebben gewandeld) wordt het uitzicht nieuw voor ons. In deze richting zijn we hier nog niet gereden.
Als afscheidsgeschenk laat zich opnieuw een beer zien. We zijn er nog niet helemaal uit of het een bruine zwarte was of een grizzly. Eerst eens de foto's bekijken (maar dat is iets voor als we thuis zijn, de reden zal duidelijk worden bij verder lezen). Alleen jammer van het vele volk op straat. Sommige mensen zouden liefst op de beer zijn rug kruipen, zo dicht naderen ze hem.
De rest van de tocht verloopt tegen een gezapig tempo. Af en toe eens stoppen voor een foto, maar verder niks bijzonders. De zon komt hier en daar eens even tevoorschijn, maar het is overwegend bewolkt.
Tegen half drie stoppen we aan de Deer Lodge, ons laatste verblijf van deze vakantie.
Snel inchecken, één koffer op de kamer zetten (2 gaat niet wegens geen plaats) en dan op naar de Plain of Six Glaciers Trail. Deze hadden we vorige week al willen lopen maar toen is het er niet van gekomen. Het is een wandeling van circa 13 km, waarvan de eerste 2,5 langs het Lake Louise lopen. Daarna (en is de eigenlijke Plain of Six Glaciers Trail) gaat het steeds omhoog tot zo'n 365 meter hoger aan het 'teahouse' (in Oostenrijk noemen ze dat gewoon 'hutte'). In het begin lopen we nog in het bos, maar langzamerhand worden de bomen weer schaarser en kleiner. Het gaat tegen de flank van de berg en soms is het pad maar een dikke 1,5 meter breed met aan één zijde de rotswand en aan de andere zijde de dieperik.
Een uur en drie kwartier later komen we aan bij het teahouse'.
Hier kun je de tocht verlengen tot aan de outlook, 1,4 km verder en 50 meter hoger. Pa & ma blijven achter terwijl Annette en ik verder gaan.
Na iets meer dan een kilometer staan we op de rotsen met fantastisch zicht naar beneden en aan de andere kant de imposante bergen en gletsjers. Het is heel moeilijk uit te leggen, maar bekijk volgende dagen de foto's maar.
Er gaat nog een smal (max. 1 m) pad over een richel verder naar boven zodat je nog de Victoria gletsjer kunt zien. Aan één kant van de richel is het 6 meter diep, de andere zo'n 50 meter diep. Het waait hier flink en het voelt ijskoud aan. Annette beslist de eer aan mij te laten en loopt langzaam terug, terwijl ik de laatste 2 à 300 meter verder loop. Na snel wat foto's op het eindpunt te hebben gemaakt, gaat het voorzichtig terug over de losse stenen.
Om 18:00 staan we terug aan het teahouse waar we een kleinigheid eten. Op onze vraag of de weg terug via Lake Agnes langer is, wordt ons gezegd dat we moeten rekenen op een uur langer lopen. Het gaat eerst terug een stuk naar beneden, waarna het weer geleidelijk omhoog gaat. Enkel het laatste stuk zou erg steil zijn, maar dat duurt maar 10 minuten. En het loont de moeite....
Dus nemen pa en ma de gewone weg terug en wij twee gaan via Lake Agnes terug. Het verloopt allemaal zoals beschreven, tot aan dat laatste stuk. 400 meter lang gaat het erg steil omhoog. Tien minuten zijn voor ons tussen 15 en 20 minuten. Kletsnat van het zweet komen we aan bij het prachtige Lake Agnes. Dat deel was dus wel waar: de omgeving is betoverend. Onderweg hebben we ook nog prachtige panorama's te zien gekregen.
Het is 20:00 uur, we hebben er dik 14 km op zitten en het wordt tijd om naar beneden te gaan. Aan het meer lig ook een teahouse, maar daar is alles donker.
Op de 4 km lange afdaling komen we nog drie dappere klimmers tegen. Sinds 18:30 hebben we geen tien mensen meer gezien. Een groot contrast met het begin van de wandeling, want langs het meer liep een massa volk. Zelfs op de klim naar het eerste teahouse was het erg druk.
21:10 zijn we, na zes uur onderweg te zijn geweest, terug beneden: volgens onze 'tracker' hebben we, op een paar meter na, 18 km in de benen en 1304 hoogtemeters overwonnen (al denken we zelf dat dit wel wat overdreven is, een goei 800 m zal dichter bij de realiteit liggen). We zijn in ieder geval moe maar voldaan. Misschien wel de mooiste wandeling van deze vakantie.
Pa en ma zijn sinds 20:00 uur terug beneden en hebben ondertussen ontdekt dat we kunnen eten in het Fairmont 'Château Lake Louise'. Ik hoor jullie al denken 'wie het breed heeft, moet het breed laten hangen', maar de prijzen vallen hier reuze mee en het eten is er lekker. We hebben de afgelopen weken al meer betaald.
Het is nu half twaalf geweest en hopelijk begrijpen jullie waarom ik geen goesting meer heb om de foto's te bekijken. Morgen wordt een zeer lange dag, en als het de komende dagen in MSK te heet is om buiten iets te doen zal ik de blog helemaal bijwerken.
We hebben het weer droog gehouden bij een graad of 20 en hebben 233 km gereden.
Het belooft trouwens een leuk nachtje te worden: onze toeterende machinist uit Alaska heeft zijn weg naar Lake Louise gevonden en er barst een ferm onweer los :(
Tot één van dees voor de foto's en filmpjes. Er zitten mooie tussen.
Posts
Dank je, en jullie (nu wel) veel fun daar in het zuiden ;)
BeantwoordenVerwijderen