28 juni: Jasper SkyTram & Maligne Lake

Hoeveel Belgen kunnen zeggen dat ze in Canada 76 jaar zijn geworden en iedere dag actief zijn bezig geweest? Waarschijnlijk niet al te veel, maar wij hebben er zo ene bij ons. Proficiat pa!

Vandaag doen we het rustig aan en blijven eens een uurtje langer liggen. Op ons terras genieten we van een ontbijt in de zon.

Tegen 11:15 vertrekken we naar Wistlers Mountain waar we met de SkyTram (mooie naam voor een ordinaire kabelkabine) tot op de top van de berg worden gebracht. Met dit warme weer zijn we echter niet de enigen die op dit idee zijn gekomen: er is een wachttijd van ongeveer een uur.
Na enige twijfel beslissen we om het toch maar te doen want de temperatuur is boven veel draaglijker en volgens de boekskes is het uitzicht boven geweldig.

Even over half één zijn we aan de beurt om in de kabine te kruipen en 7 minuten later zijn we boven. Onderweg krijgen we nog wat uitleg over de omliggende bergen, of toch enkele ervan want ze zijn gewoonweg niet te tellen. Wistlers is trouwens niet genoemd naar de gelijknamige stad, maar naar het gefluit van de marmotten. Deze laatste krijgen we echter niet te zien.

Vanaf het bergstation vertrekt nog een wandeling van 1,4 kilometer enkel. Wij dachten dat dit vlak zou zijn, maar het eindpunt ligt 200 meter hoger op 2.466 m. Een gemiddeld stijgingspercentage van zo'n 15% dus.

Er komt een massa volk met de lift naar boven, maar het merendeel doet zich niet de moeite om die wandeling te maken. Ze weten niet wat ze missen! Onderweg heb je een prachtig uitzicht en loop je door een toendra landschap. Eigenlijk net een reusachtige rotstuin met al die bloeiende plantjes.

Eens op het hoogste punt vallen onze monden bijna open: 360° rondom zicht met honderden bergtoppen en diep in het dal Jasper, de twee Hwy's en de spoorlijn waar we verschillende treinen zien rijden. Net gigantische, kilometers lange rupsen.

Dik anderhalf uur later staan we weer aan het bergstation. Tijd voor een lunch.

En dan begint weer het lange wachten en aanschuiven om de lift naar beneden te nemen.

Het schiet wel iets sneller op dan eerder vanmiddag, maar het is toch al 16:30 eer we beneden zijn.

Het is hier zo drukkend heet dat we afzien van het plan om nog wat te wandelen en rijden dan maar naar Maligne Lake. De vorige twee jaren hebben we langs de 44 km lange weg telkens minstens één beer gezien, dus wie weet. De thermometer geeft ondertussen 35° aan en we zijn de kerel die de airco heeft uitgevonden ontzettend dankbaar.

Medicine Lake, dat ieder najaar via onderaardse gangen leegloopt, staat nu boordevol. De toevoer van smeltwater is nog steeds gelijk aan de afvoer.

september 2011:

Juni 2015:

Na het maken van de vergelijkende foto rijden we een stukje verder en zien dan een broedende bald eagle op zijn nest zitten. Het is de eerste van zijn soort die we hier zien.

Even over 18:00 komen we aan bij Maligne Lake en het enige wild dat we gezien hebben is een reebok die notabene op de parking bij het meer rondloopt. Tot onze verwondering is hier al alles gesloten, dus er zit niets anders op dan via dezelfde weg terug te rijden.

Zonder enig wild gezien te hebben zijn we om 19:10 weer terug aan onze chalet. Snel een tafel reserveren in het restaurant en dan onder de douche. Wanneer we een half uurtje later onze deur opendoen, liggen aan de overzijde twee wapiti-bokken met prachtig gewei in de schaduw te herkauwen. Drie en vier jaar geleden wemelde het hier van de Canadese ganzen, nu van de wapiti's. We hebben trouwens nog geen enkele Canadese gans gezien dit jaar, denk dat die allemaal aan de Maas zitten.

Na het eten, waar pa nog een verassingsdessert krijgt (het zingen hebben we wijselijk achterwege gelaten), houden de dames zich met de was en strijk bezig. Buiten zitten is geen optie want we worden langs alle kanten aangevallen door de muggen. De muggenbulten zijn al niet meer te tellen en zelfs de 'deet' kan ze niet tegenhouden. Wat was Alaska een paradijs.

En dus rijden pa en ik om 22:00 nog even de Parkway op, in de hoop nog wat wild te zien. We zijn nog geen twee kilometer weg of we zien aan de rechterkant in de berm een... zwarte beer lopen: nummer 12. Het is een halfwas die nerveus rondloopt en blijkbaar steeds op zoek is naar iets. Hij begint zelfs een hol van een grondeekhoorn uit te graven. Na een tijdje naar het beest te hebben bekeken (en enkele wazige foto's gemaakt), rijden we nog een tiental kilometer verder zonder echter nog wat te zien.

Op de terugweg zien we da op nog geen kilometer van het bungalowpark opnieuw een zwarte beer lopen. Hoewel deze aan de andere kant van de weg loopt, zijn we echter niet zeker of dit nummer 13 is. Het kan ook nummer 12 zijn die de weg is overgelopen en op een klein kwartiertje een goeie kilometer is opgeschoten. Het wordt nu te donker om nog goede beelden te schieten en dus genieten we zo nog wat.

Doordat Maligne Lake 'in de buurt' van Jasper ligt, hebben we toch weer 148 km gereden. Het is ondertussen fijn afgekoeld naar een graad of 20° en voor morgen worden buien voorspeld. Eens zien wat daar van terecht komt.