Zoals aangekondigd rijden we vandaag naar Canmore. Afgaande op de dikke, donkere wolken die richting Kootenay hangen, lijkt het een goede keuze om via Golden te rijden.
Na het ontbijt heeft het wat geregend, maar wanneer we om 10:15 u vertrekken is het weer droog en verschijnen er zelfs opklaringen. Op de Hwy 95 is het extreem rustig en aan een gezapig tempo (ja, dat kan ook) leggen we de 105 km tot Golden af. Onderweg herkennen Annette & ik verschillende punten waar we vier jaar geleden stopten om foto's te maken, hetgeen we deze keer niet doen. Op de achterbank is het opvallend stil ;)
Tegen 11:45 u rijden we Golden binnen en stoppen aan de eerste de beste supermarkt om nog wat inkopen te doen voor de picknick. Hopelijk is het weer dan wat beter, want hier begint het te regenen.
Een half uurtje later hebben we wat we hebben willen en rijden richting Wapta Falls waar we tegen 12:50 u aan de wandeling van 2,4 km (enkel) naar de eigenlijke waterval beginnen. Voor de volgers van onze blogs: dit is de plek waar ik vier jaar geleden wilde fotograferen zonder geheugenkaartje ;)
Een ezel stoot zich echter (meestal toch) geen twee keer aan dezelfde steen en dus zit het kaartje deze keer wel in het toestel. We zijn nog maar net aan de waterval, of het begint weer te druppelen. Na het nemen van de nodige foto's moeten we langs dezelfde weg terug naar de parkeerplaats. Er is een stevige wind opgestoken en overal horen we hoe de schaarse bomen die nog overeind staan, tegen elkaar zwiepen. Akelig geluid, zeker wanneer je weet dat de meest van hen door de kever zo goed als gedood zijn. Vandaar ook dat overal omgevallen stammen liggen.
Na een uur en een kwartier gewandeld te hebben zijn we weer op de parkeerplaats. Eigenlijk willen we wat eten, maar de twee picknicktafels staan zodanig opgesteld dat iedere voorbijkomende wandelaar je het vlees tussen de boterham uitkijkt. Daarom vertrekken we met het voornemen aan de eerstvolgende tafel te stoppen. Maar dat zal een tijdje duren want de eerste picknickplek blijkt gesloten te zijn.
Er zit dus niets anders aan op dan door te rijden tot Field, het enige dorp dat binnen de grenzen van Yoho N.P. ligt. En net als we beslist hebben om hier wat bij Truffle Pigs te gaan eten, blijkt er een trein over de enige overweg te kruipen. We hebben dit gevaarte al eerder net buiten Golden gezien, en het is er ééntje van enkele kilometers lang. Dan toch maar picknicken aan deze kant van het spoor. Hier kijkt ons niemand het eten uit de mond, maar komen brutale eksters gewoon mee-eten aan tafel. Daarna bij Truffle Pigs genieten van een cappuccino met taart en bolleke crème (goh, wat ga ik thuis weer vele kilometers moeten fietsen om dat allemaal eraf te krijgen :( ).
Om 16:00 u zijn we klaar met zondigen en verlaten we Field. Vlakbij liggen de Takakkaw Falls. Die hebben we weliswaar al twee keer gezien, maar dat was telkens in de herfst wanneer er weinig water naar beneden viel. Dat zou nu anders moeten zijn. Wanneer de Yoho Valley Road langs de Yoho River loopt, ziet pa twee verlaten kayaks in het water liggen. We maken nog grapjes dat de inzittenden hun kayak verloren hebben en zien dan in de verte enkele voertuigen stilstaan voor een wagen met de bekende rode en blauwe zwaailichten. Iets verderop staat een twee voertuig met zwaailichten. Net op het ogenblik dat we als derde in de rij stoppen, komt een heli aangevlogen en landt tussen de twee rangervoertuigen. Niet dat we nieuwsgierig zijn, maar we stappen toch maar eens uit om foto's te maken. Een vriendelijke rang(st)er komt naar ons toe en begint spontaan uit te leggen wat er gaande is: Er wordt een reddingsactie op touw gezet omdat... twee kayakkers in de problemen zijn gekomen en één van hen gewond is. De weg blijft ongeveer een half uur afgesloten, maar volgens haar gaan we wel unieke foto's kunnen maken. Even later komt ook een ziekenwagen aan. Aan de heli zijn zich ondertussen een man en vrouw aan het omkleden en anderen bevestigen een kabel onder het toestel. Volgens sommigen onder ons duurt het allemaal veel te lang, maar Annette en ik begrijpen dat de veiligheid van de redders voorgaat op alles en dus alle riemen en materiaal dubbel gecheckt worden. Na dik 20 minuten voorbereiding vertrekt de heli met onder zich de eerste redder. Een vijftal minuten later komt hij terug om de tweede op te halen en net wanneer deze enkele tientallen meters boven de grond hang, zien we dat het grondpersoneel een radiobericht binnen krijgt. Heli weer terug en redder loopt naar de auto om extra materiaal op te halen. Wanneer ze dan eindelijk weg zijn duurt het een kleine 10 minuten tot de heli weerkeert met de eerste redder en slachtoffer. Al bij al blijkt het nog mee te vallen en is het slachtoffer gewond aan een been. Terwijl de eerste verzorgd wordt, wordt de tweede opgehaald. Wanneer we die zien komen aanvliegen kunnen we een lachen net onderdrukken: Twee man onder een heli en één ervan heeft een peddel vast, komisch beeld.
Om een lang verhaal iets korter te maken: na bijna een uur (ipv een half uur) zijn beiden gered, is er één vertrokken met de ziekenwagen en wandelt de ander op zijn gemak terug richting waterval. Hopelijk wordt hij niet op straat overhoop gereden...
Eindelijk aangekomen aan de waterval is deze inderdaad veel indrukwekkender met veel meer water dan de vorige jaren. De ranger had ons dat trouwens ook beloofd, anders waren we natuurlijk veel vroeger omgekeerd (en als jullie dat niet geloven, maken we jullie wat anders wijs).
Na een kort bezoek aan de waterval is het ondertussen wel al 17:40 u uur geworden en hebben we nog 110 km voor de boeg. Daarom gaat het nu rechtstreeks richting Canmore aan een veel minder gezapig tempo.
Stipt 19:00 u volgt dan een hartelijk weerzien met Anneke en Carmelo. Die overhandigen ons trouwens nog een heel leuke verrassing, aangeboden door 'de Amsterdammertjes'. Nicole en Willem, fantastisch gebaar en we appen jullie straks nog een foto ;)
Veel te laat gaan we lekker eten bij 'Patrinos Steakhouse'. Het is nu 23 u geweest en ik heb echt niet meer de puf om de foto's te bekijken, laat staan te sorteren en posten. Daarvoor zullen jullie later dus eens moeten terug komen. Idem voor de gereden kilometers.
Het weer was erg wisselvallig bij een temperatuur van maximaal 17° (vaker koeler). Bij aankomst in Canmore zag het wel vriendelijk uit met enkele wolkenvelden.
En nu: oogjes dicht en snaveltjes toe. Tot later
PS: 306 km gereden en de foto's staan hieronder. Filmpjes volgen binnenkort.
Posts
Ramptoeristen!! :D maar alé, weer wat meegemaakt!
BeantwoordenVerwijderen