13 juni: En we zijn weer vertrokken.

Na een te korte nacht worden we om 06:15 u door de wekker uit bed gejaagd.
Eerst de gebruikelijke ochtendbezigheden en om 07:15 u wordt de wagen volgeladen. Tien minuten later zetten we koers richting Hoofddorp, waar we een goedkope parkeerplaats hebben gereserveerd bij Skypark West (aanrader).

Dankzij het feit dat het zaterdag is, hebben we van de beruchte files totaal geen last en komen we mooi op tijd aan in Hoofddorp.  Bagage omladen in het transfert busje en om 09:50 worden we, samen met een ander koppel afgeleverd aan de vertrekhal.
Pa heeft toch wel problemen met rugzakken: twee jaar geleden verliest hij er een, nu hangt hij zich iemand anders zak op de rug. Gelukkig is de rechtmatige eigenaar wel bij de pinken en worden de zakken op tijd weer geruild.

Binnen in de vertrekhal blijkt het merkelijk drukker te zijn dan bij onze vorige reizen en dus wordt het geduldig aanschuiven bij de bagage drop-off. Al snel blijkt dat veel mensen toch enige moeite hebben met heel dat do-it-yourself systeem. Vooral de drie jongens die voor ons staan hebben er nog niet te veel kaas van gegeten.
Nadat onze koffers in ondergrond zijn verdwenen, gaat het verder naar de veiligheids-check. Sinds 3 juni wordt deze voor alle vluchten centraal gedaan op Schiphol  (vroeger gebeurde dit voor intercontinentale vluchten aan de finger zelf). Het is er redelijk rustig en we hebben er een goed oog in dat we hier snel vanaf gaan zijn. Niet dus...
Annette en ik hebben nog maar net heel ons hebben en houden in verschillende bakjes uitgestald,  of de "controledame" wordt door een belangrijk doende collega dringend weggeroepen. En daar staan we dan, samen met nog twee andere reizigers. Je kunt geen kant meer op. Na een - voor ons gevoel - lange tijd komt iemand anders ons doodleuk vertellen dat we maar in een andere rij moeten aanschuiven (met meer bakjes dan handen). Maar de zich gewichtig voelende securitas-agent brengt ons onmiddellijk aan het verstand dat we in de rij naast ons de andere passagiers moeten voorlaten. Enfin, uiteindelijk geraken we dan toch door de scanner en kunnen, na een kleine bijkomende fouille, door lopen naar de douane.

Onze twee senioren hebben blijkbaar een beter oog voor vlotheid dan wij, want zij zijn in geen wegen of velden meer te bekennen. "Zullen voorbij de paspoortcontrole wel op ons staan te wachten" denken we beiden, maar de gang achter de controlehokjes is... leeg!

In plaats van 'ouders zijn kinderen kwijt' is het hier 'kinderen zijn ouders kwijt'. Net wanneer we een noodoproep naar Childfocus  overwegen rinkelt Annette haar GSM: "Waar we ergens zitten?". In plaats van op hun kroost te wachten, zijn de twee op avontuur getrokken en de wirwar aan gangen ingewandeld, met het idee dat wij hetzelfde hebben gedaan.

Na een blijde hereniging besluiten we om samen toch nog maar wat te eten. We hebben immers nog een uur vooraleer het boarden begint.
Het boarden verloopt trouwens stipt op tijd en zonder verdere verwikkelingen en om 12:40 u worden we losgeduwd van de finger. Even lijkt het er op dat een moeilijke passagiere er voor gaat zorgen dat we terug naar de pier moeten, maar een kordate stewardess weet het opstandje deskundig in de kiem te smoren.

Als het aanwezige babykoor nu ook niet te lang blijft blèten,  gaan we een rustige vlucht tegemoet.

En jawel, de vlucht verloopt uitermate rustig. Zelfs de opstandige tante houdt zich gedeisd.

Om 13:35 u staan we weer met de wielen op Canadese bodem. Het is wisselend bewolkt, maar in de verte dreigt een inktzwarte lucht.
Het aanschuiven bij de douane duurt langer dan andere jaren, maar is peanuts in vergelijking met wat ons bij Alamo staat te wachten.  Hier schuiven we bijna een uur aan vooraleer we de sleutels van onze GMC in ontvangst mogen nemen.

Het is dan ook al 15:30 u voorbij wanneer we de snelweg naar het zuiden oprijden met nog zo'n 300 km voor de boeg.

Aanvankelijk doet het landschap ons wat aan Amerika denken, eindeloze vlakten met weilanden. De brede 'freeway' (zoals een snelweg bij ons, maar zonder vangrails en veel bredere middenberm) doorkruist een paar dorpjes, maar voor de rest is er - op enkele ranches na - maar weinig bebouwing te zien. De laatste 60 km wordt het heuvelachtig en in de verte wenken de eerste bergen. Was er in de buurt van Calgary nog erg veel verkeer, hier hebben we de baan weer zo goed als voor ons alleen ter beschikking.

We krijgen ook al onze eerste herten te zien. Het allereerste ligt helaas in stukken gereden langs de weg, maar de volgende vier zijn nog springlevend.

18:30 u arriveren we in Waterton Park, onze eerste verblijfplaats voor de komende 4 nachten. Wat opfrissen, iets zoeken om te eten en tegen 21:30 u (in MSK is het intussen zondag 05:30 u) eindelijk het bed in.

Foto's hebben we nog niet gemaakt, 283 km gereden, en hè weer was een afwisseling van buien en opklaringen.  In Calgary was het een povere 10°, maar hier was het bij aankomst toch nog 17° (intussen wel sterk afgekoeld).

Goeienacht  (of is het goeiemorgen) en tot de volgende!